Ginsemer Gedischde

(von: Philipp Traupel †)

Copyright: J.Westhauser, damato - Fotolia.com

Wenn mer alt werd

Wenn mer ald werd, ach wos Bosse,
's iss so uff de bugglisch Weld,
mer muss monsches unnerlosse,
wos mer net fer meschlisch held.
Alle Krefte fliehn un schwinne,
un mer werd so merb un schlabb,
un des Blud werd dick wie Dinde,
host kon Schneid mehr un kon Trabb.

Wo de hiegreifst fehlt der wos,
es macht om nix mer rischdisch Schbass.
Rheuma, Ischjas, Asthma, Husde,
jeden Doch wo onnerst kronk,
un donn machsde odder dusde,
warme Umschläsch uff die Onk.
Heid dud's Bo weh, moije's Kreiz, esse konnsde nix mehr g'scheids,
immer iwwel un soo mied, frieh un owends kalde Fieß.

Wenn mer ald werd, werd mer gischdisch, merb un schteif werd jed Gelenk,
alles machsde net mer rischdisch, monchmol kriet mer grod die Krenk.
Vun de ewisch junge Liewe, die mer frieher haaß gefiehld,
is fast gar nix mer gebliwwe, alles lau un abgekield.

Wie mer jung war, war mer glicklisch,wonn mer nur noch alles wissd,
hot sich dauernd ogeguggd, um de Hals kried un gekissd.
"Gell isch bin doi goldisch Männsche", freggd mer do un war beglickd,
un do hot se wie e Deibsche, alsford mit dem Kopp genickd.

Schtundelong kunnd mer do heern:
"Hostde misch a werklisch geern? Bisde mer a treu uff ewisch?" -
ach wos war mer do so seelisch.

Degeje wonn mer ald werd, un emol beisomme sitzt,
sei's im Friejohr odder sei's wenn's kald werd, sei's im Summer wenn mer schitzt,
ja, do red mer bloß vum Wedder: "Ach wie is's heid so schwiel",
odder falle schun die Blädder, "kumm mach's Fensder zu, 's werd kiel".

Jeden Doch des selwe lied:
"Hot die Katz ihr Fresse krieet? Is es Gaadedersche zu? Kumm un lass mer grod moi Ruh."

Wenn mer ald werd, werd mer schwäscher, om Keerber un aach om Kopp.
Es entfalle wie dorsch Lescher, die Gedonke im Galopp.
Aach die Hoern wern immer lischder, un verlorn gehn alle Zeeh,
gonz verhutzelt die Gesischder, heersd nix mee un konnst schleschd geh.
Owens schnarscht mer donn im Bedd, gejeseidisch um die Wedd.

Driggd die Beddflasch on die Knie, hiwwe er, un driwwe sie.
Geht mer mol om Rhoi, om Wald, odder uff de Gass schpaziern,
segt die Juchend: "Guck der Ald läßt sisch vun de Oma fiehrn".
Ja die Juchend hier im Lond, is mit Schbodd gleich bei de Hond.
Doch zum Drost - es kimmt die Zeit, wo aach ihr so ald mol seid.

Ja, so geht es hald im Lewe, ald werrn des iss oft e Kreiz.
Doch desdeweje unser Lewe, hot im Alder a soin Reiz.
Will mer Dir den Reiz verweischern, geh den Weg den isch erkor,
Du konnst sogar den Zeiz noch schdeischern, behald nur immer doin Humor.

Der Humor - e gud Rezept, wenn mer den uff's Feier schleppt,
lodert hell die Flomm empor, moi gut Flämmsche - de Humor.

Drum losst uns heid Geburtsdoch feiern, trotz Riggeweh un kalde Fiess,
un geht's aach in die letzte Runde: mir mache uns deshalb net mieß.

Philipp Traupel